Jak łagodność zakochała się w odwadze

Prezydent Raciborza, który odwiedził świętującą parę, chwalił małżonków za pogodę ducha.

Dzień ślubu zaczął się deczczowo, dopiero po południu wyszło słońce. Panna młoda była tak przejęta uroczystością, że z trudem dochodziło do niej, że ślub dotyczy jej samej. – Zrozumiałam gdy ksiądz założył nam stułę na ręce. A najbardziej przemówiły do mnie dźwięki muzyki granej przez orkiestrę. Pamiętam, że po wszystkim rozpłakałam się ze szczęścia – opowiada pani Zofia, która 7 lipca 1956 roku powiedziała „tak” Stanisławowi Stężowskiemu.

Przyszłego męża poznała na dwa miesiące przed ślubem. Parę na zawsze w tych dwojgu widzieli ich rodzice. 18-letnia Zofia miała narzeczonego, ale poznany przez rodzinę Stanisław też się jej spodobał. Mężczyźni rywalizowali o rękę atrakcyjnej brunetki. – Pamiętam, że miałam takie widzenie, jak nieżyjąca babcia mówi mi, że męża będę miała z daleka. Że tak mi jest pisane. I sprawdziło się – zauważa jubilatka. Ona była spod Lwowa, ale wraz z rodziną musiała osiąść w Kietrzu, po wygnaniu z Kresów. On mieszkał pod Jelenią Górą, a zawitał na Opolszczyznę gdyż odnalazł tam rodzinę zaginioną w czasie działań wojennych. Gdy się poznali, zaczęli do siebie pisać, posyłać zdjęcia, które przechowują do dziś.

Przez pierwsze dwa lata małżeństwa Stężowscy mieszkali w malowniczo położonym Jeżowie Sudeckim koło Jeleniej Góry. Później przeprowadzili się do Kietrza, gdzie spędzili prawie 20 lat. Pani Zofia zatrudniła się w Welurze gdzie została przodowniczką pracy. Mąż jako magazynier wydawał leki w ośrodku zdrowia. – Przez długie lata marzyłam o tym by przenieść się do Raciborza. Miasta z imponującą zielenią, urokliwego wyglądem – zdradza kobieta. Udało się w 1978 roku gdy zamieszkali w bloku przy ul. Pomnikowej. Pan Stanisław pracował wtedy na koleji – wpierw jako kasjer, później kierownik pociągu.

Doczekali się trojga dzieci – Janusza (w roku 1957), Zbigniewa (59) i Krystyny (69); siedmiorga wnucząt i trojga prawnucząt. Mąż ceni w pani Zofii jej inteligencję, odwagę i łatwość nawiązywania kontaktów. Ona kocha swego mężczyznę za łagodność i spokój. Jak przetrwali wspólnie 55 lat? – Po kłótni trzeba zawsze rozmawiać. Nawet jak on spuści nosa, to ja uśmiechem przekonuję, że trzeba się pogodzić. Ludzie muszą się zrozumieć nawzajem – podkreślają jubilaci.

(ma.w)