To jest możliwe

Koleżeńska przestroga

Program realizowany jest w wodzisławskiej placówce od połowy ubiegłego roku. W zajęciach uczestniczą wszyscy gimnazjaliści, jednak z uwagi na warunki techniczne, w dyskusji prowadzonej przez młodzież z „Cenacolo” (z włoskiego „Wspólnota”) biorą udział uczniowie najstarszych klas. O nałogach i walce z nimi mogą oni również usłyszeć na lekcjach wychowawczych, języka polskiego, biologii oraz religii. Ponadto kwestie narkomani poruszane są na dyskusyjnym kole filmowym oraz teatralnym. Najważniejsza jest zbieżność wieku. Chłopaki z „Cenacolo” opowiadając o swoich dramatach zaznaczają, że rozpoczynały się one w latach gimnazjalnych, a więc w wieku ich słuchaczy. To jest bardzo ważne i najdobitniej przemawia do uczniów. O narkotykach mogą mówić rodzice i nauczyciele, jednak gdy problem przedstawi rówieśnik, przestroga jest bardziej skuteczna - mówi Jan Kaczyński, jeden z organizatorów przedsięwzięcia.

Wychodzą z nałogu

Wspólnota „Cenacolo” skupia młodych ludzi z całego świata, którzy znaleźli swoje miejsce i dzięki modlitwie oraz pracy wychodzą z nałogu. To jest możliwe, o czym świadczą liczby. 90 proc z nas daje sobie z tym radę - mówią. Niestety, większość młodych ludzi dotkniętych tym problemem nie radzi sobie z otaczającą ich rzeczywistością. Szukają różnych sposobów na szczęście - często fałszywych, które doprowadzają ich do osobistych tragedii. Brałem wszystko, a kiedy dostępne narkotyki nie dawały satysfakcji dodawałem do nich trutkę na szczury, dlatego też mam poważne problemy ze zdrowiem. Najgorzej przeżyła to moja matka. Nie znajdowała sposobu na wyciągnięcie mnie z tego bagna i załamała się psychicznie. Kilka lat temu pojechałem z nią na pielgrzymkę do Medziugorja i tam namawiała mnie abym wstąpił do wspólnoty. Po kilku dniach zdecydowanie odmówiłem. Kiedy w dniu wyjazdu poszedłem z nią podpisać stosowne dokumenty o rezygnacji…  uciekła do autobusu i odjechała do Polski - relacjonuje 18-letni Jakub z Warszawy. Dzisiaj w rozmowie z nami powtarza, że codziennie dziękuje Bogu za tę sytuację, bo dzięki desperacji mamy przeżył. Podobne doświadczenia ma za sobą o dziesięć lat starszy Tomek z Wrocławia. Również i on stracił do siebie szacunek i wybrał narkotyki. Osiągnąłem dno i nie mogłem spojrzeć w lustro. Chodziłem struty i wyglądałem jak cień. Oczywiście zaczęło się od narkotyków. Potem za handel nimi trafiłem do aresztu, sprawy ciągną się do dzisiaj. Dzięki Bogu wychodzę na prostą - opowiada. Jest jednym z najstarszych członków wspólnoty „Cenacolo”, która od roku działa w Krzyżowicach pod Jastrzębiem.

W międzynarodowym towarzystwie

Wszystko zaczęło się od siostry Elviry, która dwadzieścia lat temu wystąpiła z zakonu i postanowiła wspierać ludzi uzależnionych. Pierwsza placówka powstała w małej miejscowości pod Turynem. Początkowo wydawało się, że inicjatywa nie znajdzie uznania, jednak już po 3 miesiącach do wspólnoty wstąpiło 60 osób. Dzisiaj w kilkudziesięciu domach na całym świecie jest ich ponad 2 tysiące. Pierwszy na terenie Polski powstał w Giezkowie pod Koszalinem. Obecnie mieszka tam ponad 40 młodych mężczyzn, natomiast w Krzyżowicach jest ich ponad 20. Są wśród nich Polacy, Włosi, Chorwaci i Ukraińcy. Mimo tego, że nie prowadzą działalności zarobkowej nieźle sobie radzą. Może trudno w to uwierzyć, ale żyjemy z tego co otrzymamy od ludzi dobrej woli. Te dwa samochody są także od nich - tłumaczy Piotrek. Do wspólnoty trafiają osoby mające problemy głównie z narkotykami, ale także erotomani, alkoholicy, przestępcy oraz osoby uzależnione od internetu. Przebywał tutaj również mężczyzna, który nie potrafił opanować łakomstwa. Ważył ponad 140 kg i walczył z nałogiem. Wielu ludzi kojarzy wspólnotę z zakonem, a w jej członkach upatruje przyszłych księży. Prawda jest nieco inna. Mocni duchowo i psychicznie do dalszej walki prędzej czy później wychodzą do świata. Oczywiście część z nich nie wytrzymuje i odchodzi, jednak kto wytrwa i otrzyma błogosławieństwo siostry Elviry może liczyć na nieustanne wsparcie. Otrzymuje pracę i dach nad głową.

Początki najtrudniejsze

Na szczególną uwagę zasługuje nie tylko siła charakteru tych młodych ludzi, ale także organizacja życia. Podczas pierwszej wizyty w Krzyżowicach pytaliśmy o przełożonego, który zechce z nami porozmawiać, co wzbudziło zdziwienie. Nie ma takiej osoby. Sami dajemy sobie radę - usłyszeliśmy. Rzeczywiście, panuje tutaj wzorowy porządek. Każdy wie, co należy do jego obowiązków i choć, jak sami żartobliwie mówią, narkoman jest leniwy, zarówno dom jak i jego otoczenie imponuje. Radzą sobie na wszystkich frontach. Posiłkami zajmuje się jeden z chłopaków, który nauczył się sztuki gotowania od swego poprzednika. Nie brakuje również fryzjera. Rzeczywiście tą kwestią zajmuję się ja. Pracę w zakładzie fryzjerskim, jak i wszystko co miałem, straciłem przez narkotyki. Rodzice dali mi ultimatum: albo wspólnota albo ulica - wspomina 25-letni Piotr z Warszawy. Wszyscy zgodnie podkreślają, że wbrew pozorom nie jest łatwo. Świat zewnętrzny kusi, a i do najbliższych ciągnie. Nikt mnie tutaj nie trzyma. W każdej chwili mogę spakować manatki i wyjść. Pytam jednak, po co? Ku własnej zagładzie? - mówi 25-letni Sinisza z Chorwacji, który podobnie jak wielu jego kolegów za handel narkotykami trafił za kratki. Dodaje, że u niego w kraju jest to plagą i tym bardziej cieszy go fakt, że po nim, do wspólnoty wstąpiło kilkunastu znajomych. Aby się tutaj znaleźć należy uczestniczyć w kilku tzw. kolokwiach prowadzonych w Koszalinie i Katowicach. Tam kandydat uzyskuje niezbędne informacje na temat wspólnoty i bierze udział w kilkunastu jednodniowych zajęciach. Nie jest łatwo. Nie ma dostępu do telewizji, radia czy internetu. To wszystko mogłoby przeszkodzić nam w walce z nałogiem. Liczy się praca i modlitwa, a także zaufanie do współbraci - wyjaśnia Jakub. Zarówno on jak i jego koledzy podkreślają, że najważniejsze jest zaufanie i mówienie prawdy. Codziennie każdy z nich na forum mówi o swoich słabościach i problemach, co jest jednym z elementów swoistej terapii. Wszyscy zgodnie podkreślają, że trwają w dobrym dzięki modlitwie i bliskości drugiej osoby. Każdy z nich wstępując do grupy otrzymuje tzw. anioła stróża - osobę, która nie spuszcza go z oka na krok. Jeżeli jestem za kogoś odpowiedzialny to trwam z nim zarówno w cierpieniu jak i radości. Kiedy nie potrafi zasnąć, nie śpię i ja, kiedy potrzebuje rozmowy, jestem gotowy w każdej chwili, kiedy jest na głodzie narkotykowym - walczę z nim. My wiemy, co to znaczy i jest nam łatwiej go zrozumieć - mówi Tomek.

Nie da się ukryć, że życie tych młodych ludzi zaskakuje i budzi podziw. Na własną prośbę odcięci od świata walczą ze swoimi słabościami dając świadectwo, że wyjście z nałogów jest bardzo trudne, ale w pełni możliwe. Udowodnili, że najlepszym terapeutą jest przyjaciel, który poznał smak wyniszczenia moralnego i fizycznego, a lekarstwem jest modlitwa i praca.

Rafał Jabłoński