Czas na grziby

Wiejcie roztomili Ludkowie. Wiycie, łoto żech jechoł autym bez lasy lubliniecke i bych do rantu wyromboł, a wszysko skiż tego, że dziowoł ech sie jak ludziska łażom po lesie z epnymi korbami grzibow. Aut od grzibiorzow było tela, że autohauzy majom na noc. Musza wom pedzieć, że aż miło sie było dziwać na te okazy. A czas na grziby je idealny – bo i sztyc przepaduje, a po takim suchym lecie, woda je skarbym, a i ni ma jeszcze tak zima.

Jo prziznom sie bez bicio, ni ma żech jakimś super grzibiorzym, ale trujokow du dom nie prziniesa i prowoka abo kozoka poznom. Ale też nie zbiyrom blaszkowych grzibow – choć rydze, kanie som pyszne. Ale żeby zbierać kanie, cza sie rychtyk znać. Bo przeca yno jedyn ring wiyncy mo od sromotnika, po kierym ni ma ratunku. Godajom, że wszyski grziby som jadalne, ale jedne yno roz w zyciu.

Grziby to do mie przijymność samego zbiyranio, bo przeca jak człowiek trefi na tako szumno kupka, to chned by uszami klaskoł. A do tego grziby som smaczne. Jo nie wyobrażom se wilije bez kapusty z grzibami. Na śniodani smażonka z grzibami – to je rychtyk rarytas.

Kiery nie lubi grzibionki z nudlami, abo maślokow z krałzki na kwaśno?

Grziby praktycznie, ni majom żodnych witamin, ale tyn szmak. Wszysko zaro blank inakszy szmakuje, jak trocha grzyba dociepniecie. Co tu dużo godać, biercie kibelki, koszyki i ciście do lasa na grziby, a je co zbierać. Pyrsk!

Epne – duże
Prawok – prawdziwek
Krałzka – słoiczek
Ciście – idzcie