Ślońskie chopionki

Czas gno do przodku, a my nikedy ani nie wiymy co sie kole nos dzieje. A wszysko skuli tych wartkich, podziczałych czasow. A szkoda, bo na naszych oczach, tracom sie ludzie i rzeczy kiere już sie nie wrocom. Tak też je z ślońskimi chopionkami.

Ale nojprzod wom musza wyklarować, ktoż to je ta chopionka. A som to baby kiere do dziś dnia, łażom obleczone po chłopsku (i to wcale nie idzie o chłopsko czyli mynsko oblyczka).

Po czym poznać chopionka? A po tym, że dycki mo chustka na gowie, jakla z pufkami, kiecka przeważnie z zopaskom we kwiyciste wzory. Som to przeważnie kobiyty, kiere urodziyły sie we latach dwudziestych. Yno nie mylcie tego z kobiytami, kiere na dożinki czy świynta idom do kościoła we stroju ludowym. Bo ta oblyczka je yno na chwila, a prawdziwo chopionka łazi we kieckach sztyc.

Chopionek ubywo z roku na rok, jak dnia na jesień. Przeca żodyn nie je wieczny. Yno szkoda, że z ślońskigo krajobrazu traci sie tak piykny łobrozek- człowieka związanego z miejscym kaj miyszko, żyje i z tym co robi.

Moji dwie starki były chopionkami. I to co do dziś dnia pamiyntom jeszcze zza bajtla, to tyn dudlik zawinyty na gowie i zopaska we kwiotki na kiero starka dowali nom dycki szkloki.

To som moji wspomnienia, ale chopionki to przede wszyskim przikład prziwonzanio do role, kiero nos tak po prowdzie żywi.

Żyjom na Ślońsku ostatnie chopionki, beztoż jak mocie okazjo, toż pocykejcie im fotki, pod wiela je komu.

Jo tyż szukom chopionek, beztoż jak kaj jako znocie, toż piszcie abo dryngnijcie do mie. Pyrsk!

---

Chopionka – kobieta nosząca strój ludowy na co dzień

Oblyczka – ubranie

Sztyc – cały czas

Dudlik – warkoczyk

Drygnijcie – zadzwoncie